verrijking
Door: riet en lydia
15 November 2015 | Oeganda, Jinja
Lieve mensen, voor ons het thema van deze week: verrijking.
In onze boeiende gesprekken kwam dit deze week steeds naar voren.
Pratend vanuit moeilijke momenten en situaties, konden wij kracht halen wat het met ons doet en wat het ons geeft, verrijking.
Wij maken een groot proces van bewust wording door, deze ervaring met de kinderen, de cultuur, de auntis maar bovenal het contact met elkaar, doet ons veel , geeft ons veel en wij zijn er van overtuigd dat het ons leven verrijkt!
Er is deze week veel regen gevallen en dat heeft grote consequenties voor iedereen. Kunnen de auntis wel komen, komen de kinderen wel? Wachten op wat er zal gebeuren. Riet en ik zijn iedere morgen om 8 uur bij de Day Care en inderdaad er zijn geen auntis en alleen de kinderen van het weeshuis zijn er.
Door de kuilen, geen bestrating en de hoogte, is de weg een modderpoel, glibberig en haast niet te lopen. Sommige auntis komen van heel ver, aunti gaat om 6 uur op de fiets om hier rond 8 uur te zijn. Zij zijn afhankelijk van de fiets of de bodo bodo. Wat veel geld kost, de auntis verdienen erg weinig geld.
Het gaf ons ook een "opgesloten gevoel", met de kinderen konden wij niet wandelen en tijdens de regen niet naar buiten.
Wij zijn gestart met het ontbijt en de klas, gelukkig kwamen er wel auntis en later in de ochtend ook meer kinderen, het is wachten dat het droog is en het water een beetje is weg gezakt.
De kinderen gaan ook eerder naar huis als de lucht er dreigend uit ziet, dit vanuit veiligheid en dat zij hun huis kunnen bereiken. De meeste kinderen moeten een end lopen door een onherbergzaam gebied.
Een van de auntis heb ik de weg naar beneden ondersteund, zij is zwanger en het was te gevaarlijk om haar alleen te laten gaan. Wel een grappig gezicht. Zie foto
Wij hebben in het vorige verslag verteld hoe kinderen de thuis situatie nabootsen, zoals eten koken, vuur maken en kinderen ( pop) op de rug dragen.
Onze kleine meid plaste in haar broek, vervolgens deden wij haar een luier om ( stoffen luier), zij weigerde om op een potje of toilet te gaan zitten.
Plassen heet Souso, in de toilet ruimte zei ik tegen haar, souso?, zij ging hurkend zitten en deed een plas. Zij was dus wel zindelijk maar deed het op de Afrikaanse manier. En als zij : poepoe moet doen, wuift zij met haar hand: laat mij even alleen. De luiers hebben wij niet meer gebruikt maar haar regelmatig een moment gegeven.
We hebben veel aandacht besteed aan gebaren; de dagelijkse dingen maar ook de dieren van de boerderij. Het is erg leuk om te zien dat de kinderen ons veel immiteren met de gebaren en de geluiden. Waar we toch wel heel blij van worden is dat de start van onze dag voor de kinderen heel helder en duidelijk is geworden. Ondanks dat zij niet kunnen praten doen zij met hun geluiden duidelijk mee. Wij en ons gedrag is bekend geworden voor de kinderen van ons klasje. Soms kan het ons benauwen als we beseffen dat de affectie en het tonen daarvan straks weer weg zal zijn voor hen. Wij knuffelen en zingen de hele dag door. We gaan er dus maar vanuit dat zij van onze aanwezigheid genoten hebben en dit hebben kunnen ervaren. Dus ook Verrijking voor hen net als bij ons.
In ons vorige verslag schreven we dat we bij de oma van een van de auntis zouden eten. door de zeer slechte weersomstandigheden is dat ook niet doorgegaan. We hopen dat de komende week nog te kunnen doen, al is het alleen maar even afscheid nemen.
Onze super prinsesje, zie foto, is deze week voor onderzoek naar het ziekenhuis in Kampala geweest. Zij zal binnenkort in India geopereerd aan een ernstige hartkwaal. dit wordt door een stichting betaald. Zij was deze week ook nog jarig en werd drie jaar. Dat hebben wij natuurlijk met haar gevierd waarbij we alle kinderen en auntis hebben getrakteerd.
Lydia is echt de creatieve onder ons en ik ben meer van de praktische. Lydia heeft prachtige placemats met de kinderen gemaakt en is nu, op verzoek van een van de auntis, een kerstboekje aan het maken. Zie foto. Fijn om elkaar op die manier ook aan te kunnen vullen.
Het gaat in Uganda absoluut niet om de buitenkant. wat je aan hebt of draagt maakt niets uit. De kinderen komen met gescheurde kleding, of een pyjamajas als blouse, de hele week hetzelfde shirt aan wat dan in het weekend hopelijk gewassen wordt zodat het klaar is voor de volgende week. Verschillende schoenen aan en soms bestaat een schoen nog uit een halve. en daar loop je dan mee door de blubber, maar je hebt schoenen, sommigen hebben dat niet. Maar ook de auntis lopen met verschillende schoenen aan: een voet een schoen en de ander een crox. Niemand die erop let. Maar als we de kinderen een shirt, sokken of een onderbroek geven worden we heel blij omhelst en laten ze het vol trots aan iedereen zien.
We hebben nog wat foto's gemaakt van de gebouwen op het terrein. De volgorde is;
Foto 1: ons onderkomen
Foto 2: het weeshuis
Foto 3; de day care
Foto 4: de keuken
Daarnaast nog een foto van ons veelvuldige rit op de bodo bodo. En een foto van het nationale symbool van Uganda; de kraanvogel. Die was deze week bij ons op het veld neergedaald.
We tellen soms de weken een beetje af omdat we het thuisfront wel erg missen. Maar we zouden deze ervaring absoluut niet hebben willen missen. Het is niet altijd gemakkelijk wat we hier zien en meemaken maar wat een verrijking. En wat hebben we juist doordat het soms erg ingrijpend is veel mogen leren en met elkaar kunnen delen. Wat hebben we prachtige relaties opgebouwd met de kinderen, de auntis en wij met elkaar. Voor de goede lezers onder jullie zal het zeker duidelijk zijn dat er veel meer gebeurd is dan wat wij beschrijven. Maar wat we beschrijven zijn de aspecten die wij met jullie willen delen en zelf mee terug willen in onze koffers en harten naar Nederland en voor de rest van ons leven.
Geniet weer van ons verhaal en wij kijken weer uit naar jullie mooie en hartverwarmende reacties.
In onze boeiende gesprekken kwam dit deze week steeds naar voren.
Pratend vanuit moeilijke momenten en situaties, konden wij kracht halen wat het met ons doet en wat het ons geeft, verrijking.
Wij maken een groot proces van bewust wording door, deze ervaring met de kinderen, de cultuur, de auntis maar bovenal het contact met elkaar, doet ons veel , geeft ons veel en wij zijn er van overtuigd dat het ons leven verrijkt!
Er is deze week veel regen gevallen en dat heeft grote consequenties voor iedereen. Kunnen de auntis wel komen, komen de kinderen wel? Wachten op wat er zal gebeuren. Riet en ik zijn iedere morgen om 8 uur bij de Day Care en inderdaad er zijn geen auntis en alleen de kinderen van het weeshuis zijn er.
Door de kuilen, geen bestrating en de hoogte, is de weg een modderpoel, glibberig en haast niet te lopen. Sommige auntis komen van heel ver, aunti gaat om 6 uur op de fiets om hier rond 8 uur te zijn. Zij zijn afhankelijk van de fiets of de bodo bodo. Wat veel geld kost, de auntis verdienen erg weinig geld.
Het gaf ons ook een "opgesloten gevoel", met de kinderen konden wij niet wandelen en tijdens de regen niet naar buiten.
Wij zijn gestart met het ontbijt en de klas, gelukkig kwamen er wel auntis en later in de ochtend ook meer kinderen, het is wachten dat het droog is en het water een beetje is weg gezakt.
De kinderen gaan ook eerder naar huis als de lucht er dreigend uit ziet, dit vanuit veiligheid en dat zij hun huis kunnen bereiken. De meeste kinderen moeten een end lopen door een onherbergzaam gebied.
Een van de auntis heb ik de weg naar beneden ondersteund, zij is zwanger en het was te gevaarlijk om haar alleen te laten gaan. Wel een grappig gezicht. Zie foto
Wij hebben in het vorige verslag verteld hoe kinderen de thuis situatie nabootsen, zoals eten koken, vuur maken en kinderen ( pop) op de rug dragen.
Onze kleine meid plaste in haar broek, vervolgens deden wij haar een luier om ( stoffen luier), zij weigerde om op een potje of toilet te gaan zitten.
Plassen heet Souso, in de toilet ruimte zei ik tegen haar, souso?, zij ging hurkend zitten en deed een plas. Zij was dus wel zindelijk maar deed het op de Afrikaanse manier. En als zij : poepoe moet doen, wuift zij met haar hand: laat mij even alleen. De luiers hebben wij niet meer gebruikt maar haar regelmatig een moment gegeven.
We hebben veel aandacht besteed aan gebaren; de dagelijkse dingen maar ook de dieren van de boerderij. Het is erg leuk om te zien dat de kinderen ons veel immiteren met de gebaren en de geluiden. Waar we toch wel heel blij van worden is dat de start van onze dag voor de kinderen heel helder en duidelijk is geworden. Ondanks dat zij niet kunnen praten doen zij met hun geluiden duidelijk mee. Wij en ons gedrag is bekend geworden voor de kinderen van ons klasje. Soms kan het ons benauwen als we beseffen dat de affectie en het tonen daarvan straks weer weg zal zijn voor hen. Wij knuffelen en zingen de hele dag door. We gaan er dus maar vanuit dat zij van onze aanwezigheid genoten hebben en dit hebben kunnen ervaren. Dus ook Verrijking voor hen net als bij ons.
In ons vorige verslag schreven we dat we bij de oma van een van de auntis zouden eten. door de zeer slechte weersomstandigheden is dat ook niet doorgegaan. We hopen dat de komende week nog te kunnen doen, al is het alleen maar even afscheid nemen.
Onze super prinsesje, zie foto, is deze week voor onderzoek naar het ziekenhuis in Kampala geweest. Zij zal binnenkort in India geopereerd aan een ernstige hartkwaal. dit wordt door een stichting betaald. Zij was deze week ook nog jarig en werd drie jaar. Dat hebben wij natuurlijk met haar gevierd waarbij we alle kinderen en auntis hebben getrakteerd.
Lydia is echt de creatieve onder ons en ik ben meer van de praktische. Lydia heeft prachtige placemats met de kinderen gemaakt en is nu, op verzoek van een van de auntis, een kerstboekje aan het maken. Zie foto. Fijn om elkaar op die manier ook aan te kunnen vullen.
Het gaat in Uganda absoluut niet om de buitenkant. wat je aan hebt of draagt maakt niets uit. De kinderen komen met gescheurde kleding, of een pyjamajas als blouse, de hele week hetzelfde shirt aan wat dan in het weekend hopelijk gewassen wordt zodat het klaar is voor de volgende week. Verschillende schoenen aan en soms bestaat een schoen nog uit een halve. en daar loop je dan mee door de blubber, maar je hebt schoenen, sommigen hebben dat niet. Maar ook de auntis lopen met verschillende schoenen aan: een voet een schoen en de ander een crox. Niemand die erop let. Maar als we de kinderen een shirt, sokken of een onderbroek geven worden we heel blij omhelst en laten ze het vol trots aan iedereen zien.
We hebben nog wat foto's gemaakt van de gebouwen op het terrein. De volgorde is;
Foto 1: ons onderkomen
Foto 2: het weeshuis
Foto 3; de day care
Foto 4: de keuken
Daarnaast nog een foto van ons veelvuldige rit op de bodo bodo. En een foto van het nationale symbool van Uganda; de kraanvogel. Die was deze week bij ons op het veld neergedaald.
We tellen soms de weken een beetje af omdat we het thuisfront wel erg missen. Maar we zouden deze ervaring absoluut niet hebben willen missen. Het is niet altijd gemakkelijk wat we hier zien en meemaken maar wat een verrijking. En wat hebben we juist doordat het soms erg ingrijpend is veel mogen leren en met elkaar kunnen delen. Wat hebben we prachtige relaties opgebouwd met de kinderen, de auntis en wij met elkaar. Voor de goede lezers onder jullie zal het zeker duidelijk zijn dat er veel meer gebeurd is dan wat wij beschrijven. Maar wat we beschrijven zijn de aspecten die wij met jullie willen delen en zelf mee terug willen in onze koffers en harten naar Nederland en voor de rest van ons leven.
Geniet weer van ons verhaal en wij kijken weer uit naar jullie mooie en hartverwarmende reacties.
-
15 November 2015 - 08:47
Linda:
Hey toppers
Wat een prachtig verhaal weer. Word elke x toch beetje emo van zo bijzonder zoveel respect voor jullie. Waar doen jullie het goed en goed werk. Verrijking zal het zeker zijn voor jullie en voor de mensen daar ook daar ben ik van overtuigd. Denk zelfs ( tenminste voor mij) dat het voor ons in Nederland dat ook een beetje is door jullie verhalen. Eindelijk de foto op de brommer top haha prachtig. De mensen daar zullen jullie nooit vergeten jullie hebben zoveel moois gebracht!!! Nou weer een nieuwe week te gaan zet hem op kanjers!! Dikke knuffel linda -
15 November 2015 - 09:59
Coby:
Love -
15 November 2015 - 10:46
Wil En Jennifer:
Past makkelijk op de bodo bodo! Mooi verhaal weer motormuizen!
Liefs wil en jennifer -
15 November 2015 - 11:30
Jos Roël:
Wat zullen de kinderen en de auntis jullie gaan missen! -
15 November 2015 - 14:01
Wil En Herman:
lieve meiden,
Weer zo genoten van jullie verslag.Het zit er al weer bijna op,wat gaat het snel.
Jullie zullen het gaan missen,de liefde van de tantes en kinderen .Maar ga daarna lekker genieten van al het moois wat Uganda nog meer te bieden heeft.
liefs Herman en Wil -
15 November 2015 - 14:11
Lies:
Knap zoals jullie een helder, èn persoonlijk verslag doen van jullie ervaringen .Ik vind het moeilijk om er op in te gaan met de wetenschap, dat het contact er is tussen Riet en mij en ik de andere(n) niet ken.
Heb Klaas gevraagd hoe te telefoneren, ben niet wijzer geworden. Hoop, dat Riet en ik weer een onderonsje kunnen plannen, Lunch in de Rijp!
Wat zullen de mensen en natuurlijk vooral de kinderen jullie warme zorg en aandacht gaan missen!!!
Wat ik mis in jullie verslaglegging is het contact met de " eigenaren " van de opvang, de samenwerking
met andere "tantes". deze benaming voor begeleidsters ken ik alleen uit de jaren 50 toen ik stage liep.
Een heel andere wereld en moeilijk voor mij om het te plaatsen, óók vanuit jullie perspectief.
In ieder geval, Riet, gespreksstof genoeg.
Heerlijk voor jullie om deze geweldige ervaringen zo met elkaar te kunnen dele'.
Wens jullie nog een geweldige tijd toe, sterkte met afstand doen/ nemen en natuurlijk ook een fantastische afscheidsvakantie.
Kregen jullie wel het nare nieuws????
Groetjes, Lies. -
15 November 2015 - 16:16
Els:
Snap dat jullie zeer uitgebreide verslagen nóg niet álles kunnen weergeven! Dan zou het een boek of film moeten worden.)
Jullie moeten behoorlijk flexibel zijn om je steeds aan de wisselende situaties aan te passen, creatieve dames!
Hoop toch écht dat veel van jullie "gewoontes" overgenomen zullen worden/blijven!
Nou, maak er de komende 2 weken weer het beste van!
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX -
15 November 2015 - 16:30
Marjo:
Geniet er nog van de laatste weken. Ik geniet van jullie verhalen. Een ervaring waar je je verdere leven af en toe aan terug zult refereren.
Liefs Marjo -
15 November 2015 - 18:48
Jos Dekker:
tjonge tjonge wat een verslag weer wat maken jullie veel mee en dan te bedenken dat het er bijna opzit nog een paar weken en dan afscheid nemen van hun dat zal niet mee vallen ik geniet iedere keer weer van het verslag en kijk alweer uit naar de volgende Lydia en Riet jullie zijn TOPPERS XXXX -
16 November 2015 - 07:38
Mirjam :
Nog een paar weken genieten. Ik heb heel veel respect voor wat jullie doen en hoe jullie het doen, X. -
16 November 2015 - 10:03
Lia & Jos:
Wat doen jullie goed werk meiden! Het valt niet mee nu het zo regent zeg. Wat een leuke foto jullie twee op de bodo bodo en mooi dat jullie elkaar kunnen aanvullen. Dikke knuffel! -
16 November 2015 - 10:38
Maddy Hubbers:
Lieve mensen,
Wat een prachtig verslag weer van al jullie inspanningen en overdenkingen. De tijd gaat zo snel als ik elke week het verhaal lees. Wat zullen de kinderen, de aunties e.a. jullie gaan missen. Ik heb veel bewondering voor het optimisme dat jullie uitstralen. Veel liefs van Jan en Mddy -
16 November 2015 - 11:42
Frouwke:
Lieve vrouwen,
Maandagochtend in Nederland,ons nieuws hier zijn de vreselijke aanslagen in Parijs.
Wat een tegenhangers/ belangen in deze wereld.
Wat mooi om jullie verslagen te lezen daar word ik " warm" van.
De eenvoud het zingen,aanraking,contact,ritme,wat een verrijking.
Zoals je al schrijft is dit wederzijds.
De foto's zijn bijzonder omdat er bekende gezichten bij staan,dat maken de verslagen tot een levend geheel.
Jullie vrijwilligerswerk zit er bijna op,nog een goeie tijd met elkaar
Tot de volgende keer,
Liefs Frouwke
-
16 November 2015 - 11:48
Anne-Marie :
In het licht van alle recente gebeurtenissen in de wereld, ben ik zo trots op jullie. Inclusie is al een tijd mijn sleutelwoord. Geen mensen buitensluiten, maar iedereen betrekken in de maatschappij op een passende manier. Riet en Lydia, jullie zijn inclusie pus sang!
Wat hebben jullie in een relatief korte periode al veel bereikt. Het verwarmt mijn hart en geeft mij hoop.
Tot het volgende verslag!
Een warme groet en knuffel,
Anne-Marie -
16 November 2015 - 13:26
Trienke Slikker:
Lieve meiden,
Wat weer een prachtig verhaal en fijn om op deze manier te horen wat jullie allemaal meemaken. Eigenlijk weet ik niet zo goed in woorden uit te drukken wat ik vind van jullie missie.
Diepe bewondering komt dicht in de buurt.
Ook bewondering voor het feit dat je vanuit de verte tijd en moeite hebt genomen om Luit een kaart te sturen.
Hij vond het geweldig Riet . Dank je wel.
Liefs, Trienke. -
16 November 2015 - 22:27
Etti:
Ha Riet en Lydia,
wat maken jullie toch veel mee, wat beleven jullie alles diep en wat doen jullie er mooi en warm verslag van. En dan die foto's. Geven een goed beeld. Hebben jullie al die vogels ook zelf gefotografeerd? Fantastisch! Hartelijk dank voor het delen van dit alles.
Ik wens jullie nog goede laatste dagen toe en een fijne rondreis. En.....dan weer veilig thuiskomen!
Lieve groet,
Etti
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
